...

Her insanın içinde masallara inanan bir çocuk yaşar.

Ve birgün öl(dürül)ür o çocuk,

kalbiyle..

*Simla

Masum olmalıydı hayat..

Nankörüz, başka açıklaması yok! Her şeyi unutmaya hazır bünyemiz.

Haksızlık, yalnızlık, ayrılık ve ölüm. Hiçbirini sonsuza dek ilk günkü gibi hissetmiyoruz.

Unutuyoruz farkında olmadan. Doğamız bu.. Ve en kötüsü de anlaşılır bir durum bu yaşadığımız. Olması gereken bu çünkü.

Bazen kendimiz yaşıyoruz, bazense uzaktan izliyoruz. ‘’Başınız sağolsun’’ ya da ‘’Allah rahmet eylesin’’ cümlesinde asılı kalıyor üzüntümüz kimi zaman.. Bizim içimize düştüğünde ise ateş, hiçbir sözcük yetmiyor. Ve acının sahibi olmamız, unutmamıza engel olamıyor.

Çıkar uğruna insanlar ölüyor, normal karşılıyoruz. Her gün türlü türlü vahşeti film gibi izliyoruz ve hayatımıza dönmemiz sadece bir kaç saniyemizi alıyor. Çünkü bize dokunan yok.

Çünkü bizim için her şey olağan, her şey normal seyrinde!

Ve insanız biz.

Bazen çok utanıyorum..

Bir yerlerde, kim oldukları önemli değil, büyük acılar yaşıyor insanlar ama elimizden bir şey gelmiyor.

Unutmak ise an meselesi.

Ama hiç kimse hak etmiyor böylesi çaresizliği, yalnızlığı.. Kimse kimseden üstün değil ki.

Bilmemki, nasıl yaşıyoruz!

*Simla