Yarına giden her yol biraz eksik, biraz yarım. Var mı? Yok mu? muamma.. Lakin her daim yarın yapar, söyler ve yahut gider insan.
Erteler durur aslında hayatı hep bir sonraya, o sonra gelir mi bilmeden! Gelecekmiş gibi kendinden emin konuşur dil.
Ve hayat sürprizleri sever, iyi ya da kötü; gelir alır seni senden, yarına kalanları umursamadan. Sonralar unutulur, her şey toz duman.
Var olmanın dışında, yok olmak diye bir şey de var; hiç düşünülmeyen, tıpkı kendi gibi yok sayılan. Ve belki de hayatın tek gerçeği en acısından..
Hep bir veda, erken olanından. Hiçbir zaman diliminde geç sayılmaz çünkü. Hayatın en katı, duygununsa en sıvı hali. Üstelik anlaşılmaya da ihtiyacı yok, öyle eşsiz bir yalnızlık!
Kabullenilmekten öte bir hali yok gibi, sadece bir his; en derinimden..
Koca dünya güneş olsa ısıtamaz, öyle soğuk bu havalar..
Sorma!
Yarına ertelenemeyecek kadar küçük bir an, hayat; hiç bitmeyecek sandığımız.
*Simla 28/03/2017
